(منتشر شده در نشریه صحبت نو شماره ۲۵)
مانیفست
احترام به سنت ها و آیین های پدری از یک سو و پذیرش تحولات سریع و ناگهانی جامعه مدرن، نسل من را دچار تضاد ها و دو گانگی های غریب فرهنگی کرده است.
نسل پیشین اگر چه به لحاظ تاریخی تنها چند دهه با من فاصله دارد اما ارزش ها و عقایدمان آنقدر دور از یکدیگر است که به سختی می توانیم یکدیگر را درک کنیم. مشکلات نسل من اما از آنجا بیشتر می شود که نسل پیشین بدون درک خواست و عقیده ام برایم تصمیم گرفته و مرا وادار به رعایت اصول و موازینی می کند که اعتقاد قلبی ام نیست.
۲۵، ۲۶ و ۲۷ دی ماه آثاری از ۶۰ دانشجوی رشته گرافیک، دانشگاه علمی کاربردی لارستان با این هدف بر دیوارهای نگارخانه سبز آویخته شد، که هنر مجالی باشد برای طرح این معضل اجتماعی.
و اما چند کلمه حرف حساب خطاب :
به “مخاطبین بی درد”
– گویا طعم تلخ پوستر های ما به مذاق برخی بازدید کنندگان خوش نیامده است. و دریافت ما از رویکرد این گونه مخاطبینِ بی درد این است که ایشان از موقعیت و وضعیت اجتماعی خود رضایت دارند! و مشکلات و درد های ما برای ایشان از پدیده های ناشناخته محسوب می شود!
به “آنهایی که نگران حال ما هستند”
– بیان تلخ آثار ما از روی نا امیدی و افسردگی نیست که اتفاقاً امید به آینده ما را به خلق چنین آثاری ترغیب می کند. ما معتقدیم نارضایتی از وضع نامطلوب کنونی اولین گام در مسیر ساخت فردای بهتر است.
به “دوست داران هنر متعهد”
فراموش نکنیم هنر متعهد هنری نیست که فقط به مذاق ما خوش بیاید و عقاید ما را تبلیغ کند بلکه این نوع هنر ممکن است گاهی در راستای همان تعهدات اجتماعی اش یقه ی خود ما را هم بچسبد!
به “نسل امروزی ها”
اگرچه نمایشگاه ما تریبونی بود برای نسل جوان تا آن را به دفاع از خود و خواسته هایش اختصاص دهد. و ناگزیر در برخی موارد این بیان کمی یکجانبه و خود محور شده باشد. اما مطمئناً معتقد به این دیدگاه خودخواهانه نیستیم که نسل ما نسل مظلوم است و مقصر نسل های قبل . بلکه به هم نسلی هایمان پیشنهاد می کنیم در بسیاری موارد به احترام سنت های پدری ، قوانین اجتماعی و مقدسات مذهبی از برخی تمایلاتشان صرف نظر کنند.
